Een rondreis door o.a. Oostenrijk-Hongarije-Bulgarije, waar we van plan zijn om verschillende asiels(shelters) te bezoeken, en ter plekke te helpen.
Via Griekenland,Italie,Zwitserland en Frankrijk weer terug naar huis.
donderdag 31 januari 2013
We zijn nu ruim een jaar verder. Nadat de pups opgenomen zijn geweest in dierenkliniek van ARSofia, zijn de overgebleven 6 naar NL gekomen.
Hoewel nog niet gezond; mede door inspanning van Dierenkliniek Dierzorg in Heinkenszand, zijn ze redelijk snel opgeknapt.
Het was onze bedoeling om er zelf 2 te houden, maar door hun ziekte, waardoor ze de puppystatus ontgroeid waren, hebben we geen geschikte gezinnen kunnen vinden: ze zijn gebleven.
Ons gezin is dus uitgedijd.
Na een drukke tijd zijn we nu in wat rustiger vaarwater, en gaan we iets met onze stichting (Stichting MyrSis) doen die we wel al hebben geopend. Ons eerste projekt is om adoptanten te vinden voor honden uit Bulgarije: in samenwerking met het asiel in Varna, waar we zelf ook zijn geweest.
Deze morgen zaten we met de overdenking of we nog een dag zouden blijven aan het Vierwoudstedenmeer.
Het uitzicht vanaf ons balkon.
Om 7.00 s'ochtends wordt de vlag gehesen van een ferry die de verschillende plaatsjes aan het Vierwoudstedenmeer met elkaar verbindt.
....maar we besloten te vertrekken. O.a. het weer zag er niet veelbelovend uit......
De grens van Zwitserland
Al snel nadat we Beckenried uit waren gereden, zagen we geen hoge bergen meer. En we hadden ook besloten om de reis in één keer te voltooien: ong. 760 km.
De rit ging via Zwitserland-Frankrijk- Luxemburg en België, naar huis.
Na 7907 km zijn we weer thuis. Met gemengde gevoelens. We hebben ellende gezien, maar ook fijne, goede en hartverwarmende contacten gehad. In de door ons bezochte landen is de ellende en omstandigheden voor de zwerfdieren zó erg, dat wij hier iets concreets mee gaan doen.
We bedanken de volgers, en de VÉÉLE pagevieuws ( ong. 3000 ), en hopelijk blijven jullie ons volgen en steunen:
want er komt een VERVOLG.
Foto's en films, behorend bij de verschillende blogs, zijn ge-upload.
Vanmorgen, zondag 19 juni, wakker met zon. Vroeg.
Dus eerst de blog bijgewerkt.
Na originele italiaanse koffie buiten, met Daniele, die voorstelde om nog een dag te blijven. Dus hij maakte ons een beetje aan het twijfelen.
In ieder geval zijn we wel met hem de berg op geweest, kijken of er porcini's in het bos waren ( een soort paddestoelen ). Het was een spannende rit. En informatief, Daniele deed erg zijn best.
Op deze berg hebben in ong. de 11e eeuw, een hele populatie mensen gewoond. Er is zelfs een ruïne van een kerkje, dieper beneden. De mensen trokken de bergen in i.v.m. de rivier Trinchette, in het dal van Chio, die veel ziektes verspreidde.
Weer bij zijn huis aangekomen, hadden wij al besloten dat we toch vandaag zouden vertrekken.
Afscheid van Castiglion Fiorentino
Het is is nu richting Zwitserland, naar Beckenried.
Na Milaan achter ons te hebben gelaten, kwamen langs het Comomeer, op de grens met Zwitserland.
.....met sneeuw
Ingang Gotthard-tunnel, lengte 17 km
binnenrijden Beckenried, aan het Vierwoudstedenmeer
Het was eerst de bedoeling dat we na Pésaro (italiaanse kust) naar een hotel in Zwitserland zouden gaan.
uitzicht vanuit Hotel Gala
Maar ook haddden we een uitnodiging van Daniele Frappi (Castiglion Fiorentino, in de streek Toscane) om langs te komen. Maar dit keer als gasten. Hij verhuurt n.l. in direkte nabijheid ook twee huizen, San Martino, waarvan wij 2 jaar geleden er ééntje hadden gehuurd. Het is op 500 meter hoogte, tussen zijn eigen 600 olijfbomen in, waarvan ook de eigen olijfolie geproduceerd wordt. En we hadden contact met hem gehouden.
Het zou toch leuk zijn om hem weer te zien, en dit keer waren we dichtbij, zo'n 150 km. Dus we sms-ten even, en besloten om op weg te gaan naar hem.
Het was heel plezierig om de streek weer te zien. Steeds dichterbij komend zagen we vanuit de verte het dorp met de kerktoren: Castiglion Fiorentino
de weg omhoog naar de property van Daniele
de toegang
Dit is Daniele's huis. De andere die verhuurt worden ( ook met zwembad ), zijn in dezelfde stijl, en ingericht met antieke meubelen, want Daniele is tevens antiekhandelaar.
Toen we aankwamen was hij bezig om de paden tussen de olijbomen te maaien. Het welkom was hartelijk.
We werden ook begroet door kittens. Van de poes des huizes, Uva.
na het openen van de koffer vond dit kleintje al een plekje
het uitzicht
s'Avonds gingen we samen uit eten
Daniele
hij adviseerde ons bij het kiezen van het eten
het was een gezellige avond, waarna we bij het huis nog even samen op de veranda hebben gezeten.
Donderdag 16 juni zijn we vertrokken uit Hotel Evridiki. Maar tijdens het ontbijt vertelde Rula, de gastvrouw, dat er deze ochtend hoog bezoek zou komen, voor de archelogische vondsten. Er verschenen veel militairen, scherpschutters omsingelden het plein. Even later verscheen met veel kabaal een legerhelikopter, waar mensen uitstapten. Ik maakte wat foto's maar dit werd direkt door een militair verboden.
Na de blog te hebben bewerkt, hebben we afscheid genomen van Rula...
...die ons zo verwend heeft, en ons zeer goed heeft geholpen met o.a. de toerisctische bezienswaardigheden, kleding wassen, tickets boeken voor de overtocht etc. etc...............in dit mooie hotel op een prachtige, rustige lokatie, aan de voet van het Piera-gebergte en 75 km. van Thessaloniki.
we gingen via een omweg naar Edessa, om een waterval te bekijken, en kwamen er achter dat er ook een archeologische plek te zien was.
oud en nieuw (bovenaan) Edessa
er waren zelfs archeologen aan het werk
...er liep een hondje die een fijn plekje in de schaduw zocht
Edessa, nieuwe wijk
op weg naar de waterval kwamen we door de oude wijk
waterval
en de weg vervolgen...
dit zie je ook veel langs de kant van de weg
binnenkomst Igoumenitsa
het havenkantoor
het Superfast-kantoor, waar we de door Rula (die samen met haar man Kostandin het Hotel Evridiki runt) telefonisch bestelde tickets konden ophalen en betalen
een boot van dezelfde maatschappij
ach......en ook hier
Het schip zou vertrekken om 23.59 uur, (werd ietsje later). We stonden rond 21.00 uur bij de wachtplaats, wat goed gewaakt werd door de havenpolitie en mensen van de douane. Ook hier liepen een paar honden. Na aankomst van het schip werd er een sein gegeven aan de vrachtwagenchauffeurs (door iemand op een scooter), waarop dezen gingen rijden. Het bleek dat het er niet zo georganiseerd aan toegaat zoals bij ons in Zeeland het geval was (aansluiten in rijen), maar alles stond lukraak op een plek, hier en daar werd er een auto door de security gecontroleerd, en toen was het een zaak van (je werd wel gevraagd naar de boardingpass) kijk maar dat je er op komt (maar er stonden wel een paar mensen om aan te wijzen: naar boven of beneden.)
We hadden een cabin genomen omdat het een nachtboot was, en bij de receptie bracht een steward ons naar de hut, waar we gelijk probeerden te slapen. (ook hadden we gezien dat er iemand een luchtbed op de gang had opgezet)
Je voelde in bed wel steeds het dreunen en trillen van de motoren; dit was onze eerste keer in een hut op een schip.
Krijn heeft beter geslapen als ik. s'Morgens begon het omroepen van allerlei zaken, zoals het bereiken van de kust, dat het restaurant open was, door centrale luidsprekers.
Toen werd er omgeroepen dat het nog een half uur duurde dat je nog kon eten, en daarna zou het verzamelen beginnen om naar de auto's te gaan.
Dat was later ook nog eens wat!( Eerst raakten we nog even aan de praat met een nederlander, die met zijn hond aan het reizen was.)
Maar de mensen mochten niet zomaar naar beneden; er stond een man die anderen en ons tegenhield: eerst Camion!! en toen maar roepen camion, camion......toen waren de alleenreizenden aan de beurt...en eindelijk.....
De andere nederlander had al gezegd dat het op het schip een doolhof was, en dat was zo; er was geen aanduiding te zien welke richting je autodek was. Samen met een paar anderen gingen we een bepaalde kant op via de trappen: verkeerd. Tussen vrachtwagens, misschien 60 cm. ruimte, en lopend over de shore-banden die de wagens vasthouden, en op de grrond lagen, op weg. Ik dacht nog, als dezen straks beginnen te rijden als het afrijden begint, wat kan er dan gebeuren...En Krijn maar zeggen: niet stressen.......
Na de overtocht zijn we via de kust van Italië, en op de snelweg, richting Pesaro, gereden, naar Hotel Gala. Deze ligt in een lijn van vele hotels. We hebben hier bij "de Italiaan" gegeten. Terwijl we nog maar net hadden besteld, ging de telefoon: het was onze buurvrouw José, die wou vragen hoe het ging, en die goed op ons huis past.
Wat betreft het verslag "Olympus": het filmpje is ge-upload, en ook foto's van de gasten.
