Deze morgen vertrokken we na het ontbijt, vroeg naar Rudozem, Zuid-Bulgarije, in de Rudopi-bergen.
Een lange rit, niet qua afstand, 468 km, maar het zijn smalle bergwegen.
de hond die te zien is, daarvan was niet zeker of het een zwerver is.
druivenvelden voor de Balkan-wijn.
vaak word bij het tanken, de auto gedeeltelijk schoongemaakt.
deze jongen gaf ik een zakje met 2 speculaasjes, ...cookies from Holland....
mmmmm, jaknikkend, smaakt goed.
hand-made
ski-dorp.
Om Rudozem te vinden is trouwens nog een zoektocht geweest. In sommige dorpen was geen goede plaatsaanduiding aanwezig. Dus we dachten, we nemen de snelste route....., maar het is in ieder geval een indrukwekkende omgeving. Onderweg, na een bocht, was net een ongeluk gebeurd. Een auto totall-los. Politie was aanwezig.
Net vóór Rudozem, werden we plotseling verrast. Een roedeltje jonge hondjes huppelend, midden op de weg, naar ons toekomend. Natuurlijk gelijk gestopt, en ze onmiddelijk van de weg af geprobeerd te krijgen. Ze waren héél jong, geteld 7 stuks. We gaven ze daarna te eten en te drinken (we hadden water bij ons, maar dit was ook een water-stopplaats).
We hebben de shelter van Anthony Rowles gebeld. En het verhaal verteld; hij kwam direct.
Ter plekke aangekomen, bekeek hij de pups en concludeerde dat ze zeer jong waren en misschien een huidprobleem hadden. Hij twijfelde of hij ze kon meenemen naar zijn shelter, i.v.m. ruimtegebrek.
Hij besloot om ze daar achter te laten en dagelijks te komen voeren. Wij wisten op dat moment ook geen oplossing, maar hadden er geen vrede mee. Bij het hotel aangekomen, was al onze moed in onze schoenen gezonken. We zijn in Rudozem nog iets wezen eten, maar het smaakte ons totaal niet.
We konden de gedachten niet loslaten, en zijn daarna gelijk terug gegaan.
Ze lagen dicht tegen elkaar aan te slapen.
Terug naar het hotel, maar het liet ons niet los. We hebben via internet nog andere shelters benaderd en ons tel.nr. achter gelaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten