Na de blog te hebben bewerkt, hebben we afscheid genomen van Rula...
...die ons zo verwend heeft, en ons zeer goed heeft geholpen met o.a. de toerisctische bezienswaardigheden, kleding wassen, tickets boeken voor de overtocht etc. etc...............in dit mooie hotel op een prachtige, rustige lokatie, aan de voet van het Piera-gebergte en 75 km. van Thessaloniki.
Bella (geen zwerver)
en...de vaste gast van het hotel.
Op weg naar de havenplaats Igoumenitsa.
...even voeren onderweg
we gingen via een omweg naar Edessa, om een waterval te bekijken, en kwamen er achter dat er ook een archeologische plek te zien was.
oud en nieuw (bovenaan) Edessa
er waren zelfs archeologen aan het werk
...er liep een hondje die een fijn plekje in de schaduw zocht
Edessa, nieuwe wijk
op weg naar de waterval kwamen we door de oude wijk
waterval
en de weg vervolgen...
dit zie je ook veel langs de kant van de weg
binnenkomst Igoumenitsa
het havenkantoor
het Superfast-kantoor, waar we de door Rula (die samen met haar man Kostandin het Hotel Evridiki runt) telefonisch bestelde tickets konden ophalen en betalen
een boot van dezelfde maatschappij
ach......en ook hier
Het schip zou vertrekken om 23.59 uur, (werd ietsje later). We stonden rond 21.00 uur bij de wachtplaats, wat goed gewaakt werd door de havenpolitie en mensen van de douane. Ook hier liepen een paar honden. Na aankomst van het schip werd er een sein gegeven aan de vrachtwagenchauffeurs (door iemand op een scooter), waarop dezen gingen rijden. Het bleek dat het er niet zo georganiseerd aan toegaat zoals bij ons in Zeeland het geval was (aansluiten in rijen), maar alles stond lukraak op een plek, hier en daar werd er een auto door de security gecontroleerd, en toen was het een zaak van (je werd wel gevraagd naar de boardingpass) kijk maar dat je er op komt (maar er stonden wel een paar mensen om aan te wijzen: naar boven of beneden.)
We hadden een cabin genomen omdat het een nachtboot was, en bij de receptie bracht een steward ons naar de hut, waar we gelijk probeerden te slapen. (ook hadden we gezien dat er iemand een luchtbed op de gang had opgezet)
Je voelde in bed wel steeds het dreunen en trillen van de motoren; dit was onze eerste keer in een hut op een schip.
Krijn heeft beter geslapen als ik. s'Morgens begon het omroepen van allerlei zaken, zoals het bereiken van de kust, dat het restaurant open was, door centrale luidsprekers.
Toen werd er omgeroepen dat het nog een half uur duurde dat je nog kon eten, en daarna zou het verzamelen beginnen om naar de auto's te gaan.
Dat was later ook nog eens wat!( Eerst raakten we nog even aan de praat met een nederlander, die met zijn hond aan het reizen was.)
Maar de mensen mochten niet zomaar naar beneden; er stond een man die anderen en ons tegenhield: eerst Camion!! en toen maar roepen camion, camion......toen waren de alleenreizenden aan de beurt...en eindelijk.....
De andere nederlander had al gezegd dat het op het schip een doolhof was, en dat was zo; er was geen aanduiding te zien welke richting je autodek was. Samen met een paar anderen gingen we een bepaalde kant op via de trappen: verkeerd. Tussen vrachtwagens, misschien 60 cm. ruimte, en lopend over de shore-banden die de wagens vasthouden, en op de grrond lagen, op weg. Ik dacht nog, als dezen straks beginnen te rijden als het afrijden begint, wat kan er dan gebeuren...En Krijn maar zeggen: niet stressen.......
Na de overtocht zijn we via de kust van Italië, en op de snelweg, richting Pesaro, gereden, naar Hotel Gala. Deze ligt in een lijn van vele hotels. We hebben hier bij "de Italiaan" gegeten. Terwijl we nog maar net hadden besteld, ging de telefoon: het was onze buurvrouw José, die wou vragen hoe het ging, en die goed op ons huis past.
Wat betreft het verslag "Olympus": het filmpje is ge-upload, en ook foto's van de gasten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten